Willemijn & Wouter

Ouders van Olivia
 

​

"Linda heeft een speciaal plekje in mijn hart verovert. Ze deelt een heel bijzonder intieme periode van ons. Zo fijn dat er naast mijn partner iemand was die ik compleet kon vertrouwen en ons kon begeleiden naar de geboorte van onze dochter. Ik kijk terug op een hele fijne periode en een prachtige bevalling. Wanneer ik weer zwanger mag zijn is Linda een van de eerste die het weet, zodat ik zeker weet dat Linda ons weer kan begeleiden".

​

Lees hieronder het verhaal vanaf onze ontmoeting om een beeld te krijgen van wat ik kan doen als doula. 

Willemijn

Wauw, zwanger! Het was echt waar; gewoon zwanger! Heel bewust waren we hiermee bezig en leefden elke maand naar dit moment. Overweldigend dat het zover is. Op dat moment vier weken zwanger en erg pril. De maanden voordat ik deze test in handen had, had ik me al een beetje verdiept hoe ik het beste voor mezelf en het kindje wat in mij groeide te zorgen. Belangrijk vond ik om bewuste keuzes voor ons te maken; wat wil ik en wat wil ik niet. Hoe kan je het beste contact maken tijdens de zwangerschap maar ook; hoe gaat de bevalling eruit zien?

 

Voordat ik zwanger was deed ik aan Kundalini Yoga, echter doordat ik heel erg moe was de eerste weken ben ik daarmee gestopt. Na +/- 14 weken zette ik op de app dat ik niet meer kwam i.v.m. mijn zwangerschap. Hierop reageerde Linda heel leuk en tevens gaf ze aan dat ze een opleiding voor Doula aan het volgen was. Al snel stuurde ik haar een persoonlijk bericht en het contact was hiermee ‘ geboren’. Linda kwam bij ons thuis voor een kennismakingsgesprek om aan ons uit te leggen wat ze kan betekenen als Doula-zijnde en of er een klik was. Die klik was er zeker! Een fijne hartelijke vrouw van een grap en een lach, maar ook duidelijk en serieus op de momenten dat we de dingen doornemen. We voelden ons direct heel erg bij Linda op ons gemak en onze hond Joep zag haar ook wel helemaal zitten!
 

Gedurende de tijd erna hadden we via de app contact. Van appjes; hoe gaat het van gewoon een site doorsturen met informatie. Ik wilde heel graag een bad bevalling. Dit leek mij heel erg fijn en prettig. Tevens deed ik de cursus Hypnobirthing. Wanneer Linda informatie of gewoon leuke plaatjes of mooie bevallingen tegenkwam, stuurde ze deze naar mij door. Fijn om met iemand te sparren over de bevalling. Ik zag het als iets heel moois en was ook totaal niet bang voor wat er komen zou. Natuurlijk is het spannend, maar ik zag het meer als het moment om ons kindje te ontmoeten.
Na een tijdje hadden we weer een afspraak, waar we meer de diepte ingingen. Wat willen we en wat willen we juist niet. Het was erg fijn dat Linda ons hierbij kon helpen. Soms weet je namelijk niet eens dat je iets te kiezen hebt. Dit hadden wij bijvoorbeeld met de navelklem; dit is toch standaard? Linda gaf aan dat we ook konden kiezen voor een navelveter. Dit leek voor ons veel prettiger en zorgden vervolgens dat we deze (met instructie van Linda) in huis hadden. Het voelde goed om heel bewust samen deze beslissingen te kunnen doen. Ook vond ik het fijn dat Wouter er zo bij betrokken werd. Natuurlijk probeerde ik hem al zoveel mogelijk te betrekken, maar om echt samen een geboorteplan te schrijven en over bepaalde zaken beslissingen te nemen voelde goed. Voor mijn gevoel had ik op die manier meer grip op wat er komen ging. Ook bij kleine onzekerheden van mijn kant kon ik haar gewoon appen. Het gevoel dat je iemand kan appen met je vragen en dat niks te gek is, is gewoon heel erg fijn. Natuurlijk kan je je vriendinnen appen maar dit is toch anders. Vanuit een ander perspectief wordt ernaar gekeken. Iemand die meerdere bevallingen heeft begeleid en echt de kennis in huis heeft. Tevens kijkt ze wie jij als persoon bent en wat jij nodig hebt. Dat vond ik heel fijn aan Linda. Ze nam mij altijd serieus en als ik een vraag had zocht ze alles uit als ze niet direct het antwoord wist.

​

Het contact tussen de afspraken door ging gewoon door en langzaamaan kwam de bevaldatum steeds dichterbij. Eind week 36 bracht Linda het bevalbad naar ons toe zodat wanneer de kleine aandiende, we vanaf week 37 ook echt thuis konden bevallen. De weekjes gingen verder en in week 38 begon het toch echt te rommelen. Ik had last van wat voorweeën. Vrijdagochtend werd ik wakker en voelde mij niet lekker. Ik was misselijk, beroerd en voelde me niet zoals normaliter. Ik appte Linda en ze gaf het advies om toch maar de verloskundige te bellen. Dit voelde voor mij ook goed aangezien het me niet lekker zat. Helaas; bloeddruk te hoog. Om 13.00 uur kwam de verloskundige weer en was nog steeds te hoog. Dus ik moest naar het ziekenhuis om het een en ander te testen of ik geen

zwangerschapsvergiftiging had. Op het moment dat ik het ziekenhuis inliep en aan een monitor werd gelegd zei degene die mij hielp; als het te hoog is, dan houden we je hier en dan wordt je morgen ingeleid en dan gaan we het zo en zo doen. Whooo, oké wacht dit is wel even andere koek! Gelukkig was het allemaal goed met ons kleintje en was mijn bloeddruk gezakt. We kregen het voordeel van de twijfel en mochten naar huis. Echter moesten we ons zondag wel weer melden. Ik vond het vooral bizar om mee te maken dat diegene die ons hielp compleet de regie nam en dingen besloot. Ook al hadden we ons zo goed voorbereid, het gebeurde ons toch waarvan we zeiden; dit gaat niet gebeuren. Wanneer het echt ‘mis’ was dan hadden we Linda direct gebeld en was ze direct gekomen. Zo fijn om dan iemand te hebben die dan kan zeggen; Ho stop, wat willen jullie. Je wordt namelijk in zo’n situatie echt mee genomen in het ziekenhuis protocol. Natuurlijk goed wanneer het niet goed met mij of de kleine was gegaan, maar ik wilde er wel bepaalde grip houden. Daar kan Linda in zo’n geval heel goed bij helpen. Gelukkig was dit nu niet nodig.

Zaterdag werd ik wakker en voelde me 10 x beter. Kijk, die bloeddruk is gezakt dacht ik al wel. Zondagochtend werd ik wakker van weeën. Ik belde de verloskundige maar die gaf aan dat het voor weeën waren en dat we ons gewoon om 11 uur konden melden in het ziekenhuis. Prompt stopte alles. In het ziekenhuis was alles goed en nadat ik dat had gehoord begon het weer wat. Maar dit bleken toch ook voor weeën te zijn geweest. Die dagen daarna lag ik heerlijk buiten in mijn hangmat en deed niks. Ondertussen had ik dagelijks contact met Linda en die stond op scherp; die dacht ook; dit duurt niet lang meer! Woensdag, opeens kreeg ik het op mijn heupen; even naar mijn ouders koffiedrinken en spullen knutselspullen halen want die naamslinger moest en zou er toch nog komen en daarna lunchen bij mijn vriend op kantoor. Rond half 4 was ik thuis en ging ik bezig met de naamslinger. Op een gegeven moment moest ik wel om de 10 minuten even verzitten, maar dacht; dit hoort erbij. Gelukkig had ik de slinger af en plofte ik om 17.45 in mijn hangmat. Wel had ik mijn vriend geappt dat hij niet te lang op kantoor bleef hangen aangezien het toch wel wat anders voelde dan normaal.

 

Om 18.20 was hij thuis en ging naar de naamslinger kijken. Op het moment dat hij bij het raam stond en naar beneden keek om te zeggen tegen mij dat het zo mooi was geworden, voelde ik iets ploppen. Ik dacht; dit zijn mijn vliezen. Ik lag nog in mijn hangmat en stoof overeind. Hij zag het gebeuren en riep: wat is er? Ik: volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Het bijzondere was, dat ik op dat moment net aan het appen was met Linda. Ik zat op het toilet om te kijken of het kleurloos was en of het ook echt mijn vliezen waren; dus ik app; volgens mij zijn mijn vliezen gebroken! Vervolgens gaat alles in een stroomversnelling. Ik ga onder de douche om alles van me af te spoelen. Wouter belt ondertussen met Linda dat ze toch maar komt want het zet wel echt door. En toevallig was ze net in Meppel een boodschapje aan het doen. Om 18.45 was ze er al en komt bij mij zitten. Ze helpt met het timen van de weeën; poeh, die komen snel achter elkaar en ze blijven ook wel lang staan. Ondertussen zet Wouter als een gek het bad op en ook daar helpt Linda een handje. Wouter en Linda wisselen elkaar bij mij af, maar ik vond het allemaal wel prima. Ik zat in mijn eigen wereldje zodra er een wee was. Op het moment dat het pittiger wordt gaf Linda mij aanwijzingen zodat ik beter door kan ademen. Dit helpt direct. Wat fijn zeg.

Ook bellen we vrij vlot de verloskundige (18.58) want dit is wel serieuze boel. Om 19.45 komt de verloskundige en ga ik naar de logeerkamer zodat ze mij kan controleren. Omdat ik graag in bad wil bevallen toucheert ze mij niet en kijkt hoelang een wee blijft staan. Ze geeft aan; ongeveer 3-4 cm ontsluiting. Dit duurt nog wel even; wanneer er niks anders gebeurd komt ze om 2300 uur terug. Ik dacht bij mezelf; 2300?! Holymoly! Linda gaf als advies om naar de wc te gaan om ruimte te maken voor verdere ontsluiting. Dus ik ga direct naar de badkamer terug. Volgens mij verloor ik wat vruchtwater en direct kreeg ik een heel gek oer gevoel. Ik riep mijn vriend en Linda; volgens mij heb ik persdrang! Wouter belt direct de verloskundige en Linda komt voor mij zitten. Zodra ik een perswee heb, laat ik me over haar heen vallen zodat ik iets met die kracht kan doen. Ik durfde nog niet te persen in mijn achterhoofd dat ik 3 cm heb. Zo fijn dat Linda er was. Ik voelde me op dat moment wel wat onzeker omdat je niet weet wat er gebeurd. Hier had ik ontzettend veel steun aan Linda . Iemand die zo’n situatie herkende en doorhad dat het menens was. Gelukkig was de verloskundige er met 3 minuten en die gaf aan; volledige ontsluiting. Ik kreeg groen licht om in bad te bevallen en ik ging zo snel als ik kon naar beneden (daar stond het bad). Ik deed de deur open van de woonkamer en ik ontspande mij direct. Linda had de diffuser aangezet met lavendel erin. In combinatie met de warmte en luchtvochtigheid van het bad had ik het gevoel alsof ik in de sauna was. Hierdoor kon ik mij totaal ontspannen.

Ik stapte in bad en het water voelde heerlijk! Ik voelde helemaal niks en was heerlijk licht. Omdat alles zo snel was gegaan hielp Linda de verloskundige om alles klaar te zetten. Wouter zat achter mij en ondersteunde mij bij mijn armen zodra ik een perswee had. Van de verloskundige mocht ik op mijn gevoel mee persen. Dit was heel erg fijn. Na 7 minuten was onze prachtige dochter Olivia er.
Linda maakte foto’s, waar ik nog steeds heel erg dankbaar voor ben.

 

We bleven een uurtje in het bad knuffelen en daarna gingen Olivia en ik uit bad. We moesten nog even een ritje naar het ziekenhuis toe, wat achteraf niet nodig bleek te zijn geweest. Maar ook hier ondersteunde Linda ons. Linda vroeg aan mij of ze bij mij moest blijven of bij Wouter en Olivia. Ik had graag dat ze bij hen bleef, ik was wel in goede handen. En dus ging ze met Wouter en Olivia mee naar het ziekenhuis en maakte de laatste dingen van mijn vluchttas klaar. Toen we weer thuis waren hielp ze mee met opruimen en ging daarna heerlijk naar huis. Een weekje daarna kwam ze langs om alles te bespreken en door te nemen. En natuurlijk te knuffelen met Olivia. Ook geweldig dat ze een geboorteverhaal heeft geschreven van haar kant. Heel erg fijn om te lezen hoe ze het ervaren had. Zelfs kleine details werden vernoemd in het verslag bijvoorbeeld het kamernummer waar ik lag in het ziekenhuis. Dit bleek toevallig hetzelfde nummer te zijn als ons huisnummer.

​

Wouter:

Als man zijnde is de bevalling toch een ding. Je kan wat hand en span diensten verlenen, maar het komt toch aan op je vriendin/ vrouw. Een doula is er voor zowel hem als haar. Eigenlijk een soort sparringspartner.  Linda is erg prettig in de omgang., down to earth en afspraak is afspraak. Mijn vriendin kon met haar appen als ze vragen had. 
Tijdens de bevalling hield Linda onze geboortewensen in de gaten, want zelf ben je met 10.000 andere dingen bezig in je hoofd. Heel fijn. Bij ons liep alles erg voorspoedig waarin de rust en kennis die Linda heeft, zeker heeft meegespeeld voor ons beide.
Echt een aanrader!